Στιγμιότυπα στον δρόμο: Ο σκύλος του Περιπτερά

Κάτι παράξενο και ανησυχητικό αντιλήφθηκα πάνω σου και κοντοστάθηκα όταν σε είδα. Στη γωνία του δρόμου, προσεκτικά έξω και κάτω από το πεζοδρόμιο, με δυσκολία να προσπαθείς στα τέσσερα να κάνεις κάτι που άλλοτε έκανες με ευκολία στα τρία, σηκώνοντας το τέταρτο με σκέρτσο στον αέρα. Μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού και του τσιμέντου, σε μια μικρή γωνίτσα, τόσο διακριτικά μην τυχόν και ενοχλήσεις τους περαστικούς, να προσπαθείς να αποβάλεις τα λιγοστά σου, σκουρόχρωμα ούρα. Και αυτή η εικόνα σου με λύγισε. Για πόσο ακόμη θα σε παίρνει το βιαστικό μου μάτι να ξαπλώνεις έξω από το περίπτερο της γωνίας; Άραγε αξίζει να εύχομαι για πολύ ακόμη;

Γονάτισα μπροστά στην ανημπόρια σου αλλά και στη δική μου και όλων εκείνων που όσο και να μπορούν να αγαπούν βαθιά δεν έχουν καμία δύναμη να πάνε κόντρα στην ανελέητη φθορά της ύπαρξης/ των άλλων/ των αγαπημένων τους.

Με λύγισε η πραγματικότητα σεβάσμιε υπερήλικα σκύλε της γειτονιάς, που ο καλός περιπτεράς της γωνίας για χρόνια σε φροντίζει.

Και συνέχισα την πορεία μου στρέφοντας και πάλι προς την μεριά σου το βλέμμα, γεμάτη σεβασμό και δέος μπρος στην αγωνιώδη προσπάθειά σου. Και απομακρύνθηκα με αυτό το, γνώριμο πια, κάψιμο στην καρδιά και τη στιφή γεύση στο στόμα που αφήνει η μαρτυρία της αρχής του τέλους.

 

 15/7/2020