Εθεάθη το Αθέατο;

Ράγισε το βλέμμα μου κι απόψε

Μπροστά στ’ αθέατο που αδιάκοπα

Πασχίζω

Ν’ αγγίξω πριν προλάβει να νυχτώσει

Λες κι είναι που το φως τα κάνει όλα

Ορατά.

Κάποιες Σκέψεις

Συμπτωματικές αναλογίες.
Υπερφυσικά αδιέξοδα.
Η δίκη του ανέφικτου.
Το διάλεξα και με διαλέγει.
Η εκούσια και ακούσια αποπλάνηση.
Η εξουσία της μοίρας.
Το μυαλό μου
Η δύναμή μου
Η ψυχή μου
καθαρά, όλα παραμένουν καθαρά.
Άθικτα, ακέραια.
Η πείρα βαραίνει, η γνώση βαραίνει.
Τι να κάνουμε?
Ποιος είναι αυτός που μπορεί ν’ αποφύγει
τη γνώση?
Γιατί η γνώση να είναι πάντα πικρή?
Γιατί τα αυτιά να υποκύπτουν πάντοτε στις αιώνιες
σειρήνες των υποσχετικών παραδείσων?
Πώς μπόρεσε κανείς να διαταράξει
το καταστάλαγμά μου το αιώνιο?
Η μοναξιά.
Η μόνη αλήθεια.
Οι λέξεις, πάντα προδότρες.
όταν έχουν συγκεκριμένο στόχο..
Πάντα προδότρες όταν εκφράζουν
συναισθήματα.

Αυτά που λέγονται αυτομάτως αυτοαναιρούνται.
Οι επιθυμίες που δηλώνονται ως δυνατότητες,
ως υποσχέσεις
δεν είναι παρά απειλές.
Τα λόγια δεν είναι παρά απειλές.
Όσο πιο δύσκολα εκφράζεται κάτι
τόσο πιο αληθινό είναι.

Οι ανώδυνες δηλώσεις ενέχουν
την οδύνη του τοκετού της
επαλήθευσης τους.

Η γέννηση είναι η μόνη,
η αιώνια αλήθεια.
Όπως και ο θάνατος.
Δεν υπάρχει θάνατος χωρίς γέννηση.
Η μίμηση, η υπόσχεση του τοκετού
δεν είναι πραγματικότητα.
Το έμβρυο ζει αληθινά
μόνο μετά τη γέννα.
Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει ένα παιδί
προτού γεννηθεί.
Η ζωή μάς κλέβει την φαντασία.
Η φαντασία χωρά μόνο στην τέχνη.
Ακόμα κι όταν αυτή είναι ρεαλιστική.

Ένας ακόμη ανεμοστρόβιλος ήταν και πέρασε.
Είμαι ακόμη εδώ.
Είμαι πάντα εδώ.
Ορίζω τον εαυτό μου.
Έχω επιθυμίες.
Δεν τις εκφράζω ως πραγματικότητες.
Έχω επίγνωση του τι μπορώ και τι δεν να πετύχω.
Επίγνωση των ορίων μου.
Δεν πλέω πια σε απατηλότητες.
Άπειρο είναι μόνο το σύμπαν.
Εγώ έχω όρια,
Μεγάλα, φαρδιά ίσως,
Αλλά όρια.

Κάποιος μου είπε κάποτε
πως είναι άπειρος.
Και για αυτό πνίγηκε.
Διέπραξε ύβρη.
Άπειρος είναι μόνον ο Θεός.


(κάπου στα 1997)

Είμαι

Είμαι ένα ακατέργαστο κομμάτι βράχου

Που το λαξεύουν τα κύματα

Δέρνοντας το.

Είμαι ένα πρόπλασμα ίσως όμορφου γλυπτού

Που έμεινε ατελεύτητο

Στην παρακαταθήκη.

Είμαι ο ήχος μιας ξεκούρδιστης χορδής βιολιού

ίσως μι(η)

Που έμεινε μόνη να βγάλει όλη την παρτίτα.

Είμαι το όνειρό μου το ανώριμο.

Της απολυτοσύνης τίμημα.

Της ιδεολογίας χρεοκόπημα.

Είμαι το πρόσημο της θύελλας και της ορμής

Που την απαντοχή μου η ίδια εξουδετερώνω.

Είμαι το ποίημα το αδούλευτο.

Το μυστικό το απόκρυφο.

Κουρέλι σε κούκλα βιτρίνας ακριβής.

Παραμορφωτικός φακός της ύπαρξής μου.

Θηρίο που ρουφά την κάθε μου ανάσα

Και με ραπίζει ανελέητα.

Είμαι ο ήχος του Scriabin από rock κιθάρα.

Η νηνεμία του ηφαιστείου

Είμαι..

12.2.12

Για ένα τοσοδούλι φάλτσο γιατι να σταματήσεις το τραγούδι;

Εάν ξανάρθεις

Κι αν θα ξανάρθεις
θάθελα να μυρίζεις τις χαμένες άνοιξες
θάθελα νάχεις
των χαμένων καλοκαιριών
τη ζεστασιά.


Μόνο τους κρύους χειμώνες
μην φορτωθείς στην πλάτη σου
Εάν ξανάρθεις.

(Σεπτέμβριος 2010)

Περιπατητικός Φωτεινός Καμβάς

Η Ευτυχία κατοικεί στο Αδιόρατο (24.2.12)

Γέφυρες όμορφες γερές, περίμενες, θα σου 'στρωνε η ζωή. Τη λάμψη εκεί ψηλά κοίτα μη χάσεις, ακόμη κι αν από φρούδες ή φαιδρές γέφυρες γκρεμιστείς

Κι αν άλλες γέφυρες να χτίσεις δεν μπορείς, κοίτα εκείνην που με την ουσία του εαυτού σου σε συνδέει να χτίσεις,να στερεώσεις.