Τα είκοσι βήματα της Βασίλισσας

 

-Στην απέθαντη μνήμη του μπαμπά μου Σάκη -

Κρατιόμασταν χέρι χέρι και ανεβαίναμε βραδάκι την 8^ης Μαίου. Ήμουν δεν ήμουν πέντε χρονών. Μάλλον με πήγαινες στου Μαρτίνοβιτς για σουτζουκάκια ή στο περίπτερο του Αχιλλέα, απέναντι από το Διονύσια, για παγωτό.

Ήμασταν μόνοι, οι δύο μας, στις Σέρρες εκείνη την μέρα. Η μαμά έλειπε μάλλον στις κόρες της τις μεγάλες στη Θεσσαλονίκη.

Μάλλον ήταν αρχές φθινοπώρου ή τέλος καλοκαιριού. Ίσως να ήταν και ντάλα καλοκαίρι, αλλά εσύ από την υπερπροστασία σου με έβαλες να κουβαλάω και το ζακετάκι μου το λευκό μαζί μου, στο χεράκι μου.

Ανεβαίναμε την 8^ης Μαΐου. Χέρι χέρι. Με το ζακετάκι μου στο ένα μου χέρι  έσφιγγα το δικό σου με το άλλο χεράκι μου και έκανα βήματα μικρά να σε φτάσω και χαρούμενα και περήφανα πολύ.

Ανεβαίναμε την 8^ης Μαίου και ένιωθα ότι όλος ο κόσμος μου ανήκε!!!!

Όμως, το ζακετάκι που με έβαλες να κουβαλώ μου την έδινε πολύ και ξάφνου αποφάσισα και χωρίς βέβαια να σε ρωτήσω, στο πάσαρα, να το κρατάς εσύ.

Σε αιφνιδίασα φαίνεται και προς μεγάλη μου έκπληξη το πήρες και το κουβάλησες για κάμποσα μέτρα, για κάμποσα βήματα. Ίσως και είκοσι, ίσως και πενήντα βήματα κάναμε ενώ εσύ κουβαλούσες το ζακετάκι μου το μικρό το λευκό στο ένα σου χέρι!!!! Κι από το άλλο κρατούσες εμένα, την μικρή σου, σφιχτά!!!

Μέχρι που «συνήλθες» και μου το ξαναπάσαρες (αχαχαχαχαχα!!!!) γλυκέ μου!!!!

Κι όμως, αυτά ήταν τα πιο ευτυχισμένα, το πιο περήφανα βήματα της ζωής μου. Τα είκοσι βήματα της βασίλισσας……..